Alicja: Madness Returns w pewnym stopniu stanowi studium schizofrenii paranoidalnej, w której pod wpływem wielkiego stresu lub traumy, chory zaczyna miewać omamy, a jego mózg w ramach obrony kreuje alternatywny świat. Zapraszam zatem do krainy czarów.

Fabuła

Alicja Liddell, jako jedyna przeżyła tragiczny wypadek, w którym spłonęła jej cała rodzina. Od tego czasu mieszka w jednym z londyńskich sierocińców i jest pod stałą obserwacją psychiatry. Leczenie polega na stopniowym wymazywaniu tragicznych wspomnień za pomocą hipnozy. Sprawy wymykają się spod kontroli w chwili, gdy podczas przechadzki po zatęchłym mieście spotyka białego kota. Zaintrygowana zaczyna za nim podążać. Dziwnym zrządzeniem losu dociera na dach budynku, tam dochodzi do zdarzenia, w wyniku którego zostaje przeniesiona do krainy czarów.

Rozgrywka

Faktyczną rozgrywkę zaczynamy z chwilą pojawienia się Alicji w Krainie Czarów. Jest kolorowo i bajecznie, a u samych progów krainy wita nas Kot z Cheshire. Zdecydowanie daleko mu do wizerunku miłego kotka. Ma nieproporcjonalnie dużą głowę, sterczącą niczym dynia na tyczce, wielkie zielone oczy, tribalowe tatuaże oraz zęby, na których możemy dostrzec ślady krwi. Ostrzega nas przed czającymi się zagrożeniami w tym z pozoru pięknym świecie. Po krótkiej wymianie zdań zaczynamy biec przed siebie, ścieżka raczej nie sprawia większych problemów. Mamy sporo elementów zręcznościowych do pokonania. Skaczemy po ogromnych kapeluszach grzybów, które niczym trampoliny wyrzucają nas w powietrze, zbieramy złote zęby, szklane butelki oraz kolekcjonujemy wspomnienia. Naszym głównym zadaniem jest znalezienie drogi powrotnej do rzeczywistości i poznanie prawdy o tym, co się wydarzyło kilkanaście lat temu. Pomogą nam w tym wspomnienia, które przez lata skrupulatnie ukrywał Angus Bumby – nasz psychiatra.

Odnajdujemy pierwszą broń, jest nim pięknie zdobiony nóż (vorpal blade). Szlachtujemy humanoidalne smoliste istoty. Po pewnym czasie zdobywamy pieprzniczkę, dzięki której jesteśmy w stanie nafaszerować pieprzem wrogów. Warto też wspomnieć, że podczas całej gry natrafimy na wiele minigierek, za przejście których będziemy hojnie nagradzani. Chciałoby się powiedzieć, że im dalej w las, tym więcej grzybów… i w sumie tak jest, z tą różnicą, że raczej tych zgniłych. Świat zmienia się z każdą minutą na mroczniejszy, a rozproszone wspomnienia Alicji wreszcie zaczynają przybierać logiczną formę. Sama Alicja też posiada drugie oblicze, które jest w stanie ukazać w krytycznych momentach rozgrywki. Na krótki czas możemy przybrać postać kobiety-demona, która ze zdwojoną siłą będzie niszczyć wszystko, co stanie jej na drodze. Na każdym poziomie czeka nas walka z bossem; znaczącym jest też fakt, że aby przejść do kolejnego świata, musimy przejść przez płonące drzwi.

Podsumowanie

Gra jest wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju, ciężko to wytłumaczyć, ale nastrojem i ogólnym klimatem kojarzy mi się z pierwszą częścią Dark Souls. Elementy świata zostały przepięknie skonstruowane, graficznie gra nadal się broni, mimo upływu ponad 8 lat od daty premiery. Klimat dosłownie wylewa się z ekranu i muszę przyznać, że czasami robiłem przerwy tylko po to, żeby podziwiać piękno zjawiskowego otoczenia. Można chyba zaryzykować stwierdzenie, że twórcy gry sami mieli kontakt z magicznymi grzybkami, żeby stworzyć tak surrealistyczny i pełen mroku świat.

Mechanika jest świetna, podobnie jak udźwiękowienie i model walki. Rzecz, do której mógłbym się przyczepić, to jeden ze światów… ten o zabarwieniu bardziej azjatyckim, dla mnie był zbyt monotonny. Nadmienić należy też, że gra adresowana jest do dojrzałego odbiorcy i bardzo słusznie, sporo jest w niej treści patologicznych.

Niestety gry nie dostaniemy już na Steamie, gdyż została wycofana w 2016. Jest natomiast na Originie, choć gorąco polecam wersję na Xbox One lub 360, ponieważ jako bonus dostajemy całkowicie za darmo pierwszą część, czyli American McGee’s Alice.